17 آذر 1395 توسط لیلی جعفري طاق بستانی
به یادت … به هرآنچه که از دنیای مادی برایت فراهم بود و به همه چیز پشت کردی و رفتی٬ به اراده آهنینت که هیچ چیز سد راهش نشد٬ به راهی که رفتی و ایمان داشتی به تفویض امورت و کارهایت به پروردگارت که تکیه کلامت این شده بود که «افوض امری الی الله …. ان الله بصیر بالعباد» و باور داشتی و شاید دیده بودی که خدا به حال بندگانش آگاه است…. به حال خوشت که با خدا داشتی… و به سجاده‌ای که عطر یاس‌های تازه‌اش برای همیشه خشکید…. به این‌ها زنده‌ام….
